میلاد شیرخانی - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
نگار میری - کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، گروه روان شناسی، واحد تربت جام، دانشگاه آزاد اسلامی، تربت جام، ایران.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی روش های رفتار درمانی دیالکتیکی، دارو درمانی و ترکیبی از آن ها بر ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان بود.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه پژوهش، زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی منطقه یک شهر مشهد در فصل های بهار و تابستان سال ۱۳۹۷ بودند. نمونه پژوهش ۴۵ نفر بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در سه گروه (هر گروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. گروه اول ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای رفتار درمانی دیالکتیکی، گروه دوم روزانه ۲۰۰ میلی گرم فلوواکسامین و گروه سوم ترکیبی از هر دو روش دریافت کردند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) و دشواری تنظیم هیجان (گراتز و رومر، ۲۰۰۴) بودند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شدند.نتایج: یافته ها نشان داد که روش های رفتار درمانی دیالکتیکی و ترکیبی در مقایسه با روش دارودرمانی به طور معناداری باعث کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان در زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان شدند، اما بین روش های رفتار درمانی دیالکتیکی و ترکیبی در کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۵/۰>p).نتیجه­گیری: براساس نتایج برای کاهش ناگویی هیجانی و دشواری تنظیم هیجان زنان مبتلا به افسردگی پس از زایمان از روش رفتار درمانی دیالکتیکی استفاده شود.

رفتار درمانی دیالکتیکی, دارو درمانی, ناگویی هیجانی, دشواری تنظیم هیجان, افسردگی پس از زایمان