رحیم قادری - دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه محقق اردبیلی
مهدی رحمانیان - دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه محقق اردبیلی
اسماعیل چمنی - استادیار دانشگاه محقق اردبیلی

این آزمایش به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف پسمانده کمپوست قارچ (0، 10، 20، 30 و 40 درصد) و ورمی کمپوست (0، 10، 20، 30 و 40 درصد) بر خصوصیات رشد و نمو گل همیشه بهار صورت گرفت. محیط کشت مرسوم شامل مخلوطی از 70 درصد خاک زراعی و 30 درصد شن (حجمی/حجمی) بود. تیمارها شامل پسمانده کمپوست قارچ و ورمی کمپوست که با محیط کشت پایه مخلوط شدند. آزمایش به صورت طرح کاملاً تصادفی با 7 تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1389 انجام شد. نتایج حاصل از مقایسه میانگین داده ها نشان داد که بیشترین میزان ارتفاع و تعداد برگ مربوط به گیاهان کشت شده در تیمار 20 درصد پسمانده کمپوست قارچ بود و کمترین آن مربوط به تیمار 40 درصد ورمی کمپوست بود که با شاهد تفاوت معنی داری نشان دادند. گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 10 درصد پسمانده کمپوست قارچ تعداد گل بیشتری تولید کردند و بسترهای حاوی 40 درصد ورمی کمپوست دارای تعداد گل کمتری بودند. بیشترین سطح برگ مربوط به گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 10 درصد ورمی کمپوست بود و کمترین میزان این شاخص مربوط به تیمار شاهد بود. نتایج همچنین نشان داد که گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 10 درصد ورمی کمپوست در زمان کوتاه تری به گل رفتند. بیشترین میزان کلروفیل مربوط به تیمار 30 درصد پسمانده کمپوست قارچ بود و کمترین میزان این شاخص مربوط به تیمار شاهد بود. گیاهان کشت شده در بسترهای حاوی 30 و 40 درصد پسمانده کمپوست قارچ دارای بیشترین میزان وزن تر و خشک اندام هوایی را داشتند.

رشد، گلدهی، مواد آلی، همیشه بهار