نقش آموزش در فرایند توسعه از منظر رویکرد قابلیت آمارتیا سن و مقایسه آن با رویکردهای متعارف

آموزش همواره رابطه ای خاص و تنگاتنگ با توسعه داشته و توانسته به عنوان یک عامل مهم در نیل به اهداف توسعه ای راه گشا باشد. در مورد نقشآموزش در فرایند توسعه، اتفاق نظری وجود ندارد و اندیشمندان و رویکردهای گوناگون، هر یک نقشهای متفاوتی را برای آموزش برشمردهاند. اما در دهههایاخیر، نگرش سه رویکرد سرمایه انسانی، حقوق و قابلیت انسانی به آموزش، بیشترین توجه را به خود جلب نمودهاند. در این مقاله با روشی توصیفی-تحلیلیتلاش گردیده تا با بررسی و مقایسه آرای این سه رویکرد در زمینه آموزش، مبنای نظری مناسب برای نگاه به نقش آموزش در فرایند توسعه شناسایی شود.یافته های این مقاله نشان میدهد که نگاه رویکردهای سرمایه انسانی و حقوق به مقوله آموزش، محدویت های خاصی داشته و نیازمند بازنگری هستند. امارویکرد قابلیت با نگاه چندسویه و فراگیر خود، به تمامی نقش های آموزش در فرایند توسعه توجه دارد و گزینه مناسبی برای تکمیل رویکردهای پیشین است.

Keywords:

آموزش , توسعه , رویکرد قابلیت آمارتیا سن , سرمایه انسانی , حقوق