غلامرضا کردستانی - استاد حسابداری، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین
منیره شاهسوند - دانشجوی دکترای حسابداری، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین
ملیکا براز - دانشجوی دکترای حسابداری، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین

گزارشگری مالی ابزار اصلی ایفا و ارزیابی مستولیت پاسخگویی عمومی است که از یک سو به پاسخگو کمک می کند تا مستولیت پاسخگویی خود راایفا نماید و از سوی دیگر پاسخ خواهان (ذینفعان) را در ارزیابی نحوه ی ایفای این مسئولیت یاری می نماید و بدین شکل موجب تسهیل فرآیند پاسخگویی وپاسخ خواهی می شود. اگرچه گزارشگری مالی مهم ترین ابزار برای ایفا و ارزیابی مسئولیت پاسخگویی است اما صاحبنظران بخش عمومی درباره چگونگیاستفاده از این ابزار اتفاق نظر ندارند و رویکردهای متفاوتی درباره نحوه گزارشگری مالی در بخش عمومی وجود دارد. عده ای از صاحبنظران بر این باورند کهمدل گزارشگری بخش خصوصی با اندکی تعدیل قابلیت استفاده در بخش عمومی را دارد که این تفکر مبنای تدوین چارچوب نظری مدل گزارشگری مالی«بین المللی» است. صاحبنظران دیگری نیز معتقدند برخی از فعالیت های بخش عمومی ماهیت متفاوتی نسبت به بخش خصوصی دارد و مدل گزارشگریخاص خود را می طلبد که متفاوت از مدل گزارشگری بخش خصوصی است. این تفکر مبنای تدوین چارچوب نظری مدل گزارشگری مالی «آمریکایی» است.این دو رویکرد، رویکردهای مطرح برای گزارشگری مالی بخش عمومی تلقی می شوند و این تحقیق به مقایسه تطبیقی چارچوب نظری این دو مدل می-پردازد. نتیجه این مطالعه تطبیقی نشان می دهد دو مدل از حیث دامنه کاربرد، اهداف. اندازه گیری دارایی ها و بدهی ها و ارائه در صورت های مالی با یکدیگرتفاوت دارند اما از حیث تعریف استفاده کنندگان، ویژگی های کیفی اطلاعات، تعریف واحد گزارشگر» عناصر صورهای مالی و شناخت در صورت های مالیتفاوت چندانی با یکدیگر ندارند و تا حدود زیادی مشابه هستند.

پاسخگویی، چارچوب نظری، گزارشگری مالی بخش عمومی، مدل بین المللی، مدل آمریکایی