حسین ناصری - دانشگاه تهران

امروزه هنر سینما و فیلمسازی به عنوان یکی از بنیانهای مهم فرهنگ ساز جامعه، کاربرد شگرفی یافته است. فقه شیعه که به حق مدعی پاسخگویی به همه نیازهای بشری است، باید در قبال سینما، موضعی شفاف، ژرف نگر و واقع بینانه اتخاذ کند.از آنجا که حرمت کذب از مسلمات فقه و اخلاق است و از دیگر سو مشاهده می شود که هنر فیلمسازی ملازم کاربرد انواع کذب و خلاف واقع نمایی در جریان تولید فیلم است، نگارنده در این نوشتار تلاش می کند به گونه ای فشرده پاسخی برای پرسشهای زیر ارائه دهد:۱ ماهیت کذب چیست؟۲ قلمروهای تحقق کذب کجاست؟۳ آیا در زبان سینما، کذب مصداق می یابد؟ و … امید است این حرکت باعث شود فقه پژوهان گرامی در این عرصه نیز گامهای مبارکی بردارند.

صدق و کذب, سینما و فیلمسازی, دلالت کلامی, تئوری همبستگی, تئوری تعهد, نظام‎های ارتباطی جانشین, نشانه‎شناسی, کذب هزلی