مقایسه عملکرد تولید مثلی میش های وارداتی و میش های ایرانی با استفاده از روش تلقیح مصنوعی

هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثرات استفاده از سیدر و PMSG به عنوان یک روش مناسب همزمانی­فحلی به همراه تلقیح مصنوعی میش­های وارداتی و مقایسه آن با میش­های بومی ایرانی بر عملکرد تولیدمثلی بود. تعداد ۱۸۰ راس میش با میانگین وزنی مشابه به ۶ گروه ۳۰ راسی بر اساس نژاد داخلی و خارجی شامل گروه ۱- نژاد رومانوف گروه ۲- نژاد شاروله گروه ۳- نژاد سافولک ۴- نژاد بلوچی ۵- نژاد مفانی گروه ۶- نژاد افشاری انتخاب شدند. همزمان­سازی فحلی در فصل بهار و با سیدر انجام شد. سیدر­ها پس از ۱۴ روز خارج شدند. در هنگام خروج سیدر­ها به تمام میش­ها به صورت عضلانی ۴۰۰ واحد بین­المللی PMSG تزریق شد. میش­ها بعد از سیدر برداری و تزریق هورمون PMSG به محض مشاهده علائم فحلی با استفاده از روش ترانس سرویکال با اسپرم تازه تلقیح مصنوعی شدند. هیچ اختلافی بین گروه های آزمایشی از نظر مشاهده علائم فحلی وجود نداشت. نتایج سونوگرافی تخمدان روز ۱۰ بعد از سیدر برداری، نشان داد که تعداد جسم زرد در نژادهای خارجی بیشتر از سایر نژادهای داخلی بود و اختلاف معنی­داری مشاهده شد (P< ۰.۰۵). نتایج مربوط به نرخ تخمک ریزی، نرخ آبستنی، نرخ مرده­زایی، نرخ بره­زایی و نرخ دوقلوزایی بین گروه­های مختلف اختلاف معنی­داری مشاهده شد (.(P< ۰.۰۵ بیشترین نرخ تخمک ریزی (۱۰۰درصد) ، نرخ آبستنی (۱۰۰درصد) ، نرخ بره­زایی (۱۶۰ درصد) و نرخ دوقلوزایی (۶۶ درصد) مربوط به گروه رومانوف بود و با سایر گروه­ها اختلاف معنی­داری داشت (. (P< ۰.۰۵ به­طور کلی با توجه به پایین بودن بازده تولیدمثلی نژادهای بومی ایرانی نسبت به نژادهای خارجی می توان پیشنهاد نمود که جهت بالا بردن بازده تولیدمثلی گوسفند بومی جهت اصلاح نژاد از گوسفندان وارداتی استفاده نمود.

Keywords:

نژاد رومانوف , نرخ بره زایی , نرخ تخمک ریزی , نژاد افشاری , همزمان سازی فحلی