حق نشاط و شادی و ملاکات برخورداری از آن در فقه فریقین

توافق مذاهب اسلامی بر همه زمانی- مکانی بودن دین مبین اسلام، مقتضی استعداد پاسخ گویی ایشان در حوزه های مختلف اجتماعی بویژه امور مرتبط با آرامش و آسایش شهروندان است؛ زیرا ویژگی فرا شمولیتی مستلزم توانایی تامین ارائه راه حل و برنامه برای نیازهای طبیعی و فطری انسان ها است که از جمله مهمترین آنها حوزه سلامت روان و نشاط و شادابی روحی است لذا برخورد ایجابی اسلام و دعوت از مسلمانان به زیست شادمانه را می توان در تایید وجود چنین استعدادی به حساب آورد، هرچند ممکن است آیات ذم لهو و لعب موهم نفی رویکرد فوق و رادع نشاط و زیست شادمانه در نگاه ادله استنباط به نظر آید، این در حالی است که برخی ادله شرعی چنین دیدگاهی را تایید نمی کنند، براین اساس انطباق ملاکات عقلی و شرعی پذیرفته شده نزد فقهای مذاهب اسلامی می تواند تبیین کننده موضع مطلوب شارع در این خصوص باشد تا بتوان با تکیه بر آنها میان نشاط مطلوب و مورد تایید شارع با سایر مراتب آن تفاوت قایل شد؛ لذا ضروری است تا روشن گردد، نشاط مطلوب از منظر فقه اسلامی چیست و چه معیار و ملاکاتی دارد؟ بدین رو پژوهش حاضر با بهره گیری از ادله اجتهادی و شیوه های استنباط حکم، ابتدا حق برخورداری از نشاط را به عنوان حق شهروندی اثبات نموده، آنگاه از طریق ارائه ملاکات این حوزه، نوع مطلوب این برخورداری ها را از نگاه شرع مقدس تبیین نموده است.

Keywords:

نشاط آفرینی , حقوق شهروندی , مسئولیت , نشاط , سرور