زهره رافضی - استادیار گروه روان شناسی بالینی و عمومی دانشگاه علامه طباطبائی
ریحانه صبوری - دانش آموخته کارشناسی ارشد روان شناسی دانشگاه علامه طباطبائی

صمیمیت زناشویی به عنوان توانایی برجسته در ایجاد روابط طولانی مدت و رضایت بخش به شمار می رود. از جمله عوامل روان شناختی موثر بر صمیمیت زناشویی، می توان به خودتمایزیافتگی اشاره کرد. هدف از این پژوهش بررسی نقش مولفه های خودتمایزیافتگی (واکنش پذیری عاطفی، گریز عاطفی، جایگاه من و هم آمیختگی با دیگران) در پیش بینی صمیمیت زناشویی زوجین بود. با استفاده از روش نمونه گیری در درسترس در مجموع ۱۰۰ نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های صمیمیت زناشویی والکر و تامپسون (۱۹۸۳) و خودتمایزیافتگی اسکورون و اسمیت (۲۰۰۳)، استفاده شد. داده ها با استفاده از همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون تک متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج نشان داد که از میان خرده مقیاس های خودتمایزیافتگی، صرفا خرده مقیاس گریز عاطفی با صمیمیت زناشویی رابطه معکوس و معنادار داشته (r=-۰/۳۶۳ p <۰/۰۱) و قادر به تبیین ۱۵/۲ درصد از واریانس صمیمیت زناشویی است.براساس نتایج، گریز عاطفی نقش مهمی در صمیمیت زناشویی دارد.

صمیمیت زناشویی, خودتمایزیافتگی, زوجین