مهری ازندریانی - دانشجوی دکتری گروه علوم تربیتی و مشاوره، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی ، مشهد، ایران
غلامرضا خویی نژاد - گروه علوم تربیتی، واحد مشهد، دانشگاه آزاد اسلامی، مشهد، ایران
حسین اکبری امرغان - گروه مشاوره، واحد قوچان، دانشگاه آزاد اسلامی، قوچان، ایران

هدف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان هیجان محور در مقایسه با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی، بهزیستی روانشناختی و تاب آوری زوجین بود. روش پژوهش: این پژوهش از نوع نیمهتجربی و کاربردی است که با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه انجام شد؛ جامعه آماری در پژوهش حاضر، تمامی زوجین دارای ناسازگاری زناشویی ساکن شهر قم-منطقه ۴ بود که در بازه زمانی ۶ ماهه دوم سال ۱۳۹۹ به مراکز مشاوره و روان درمانی در این منطقه از شهر قم مراجعه نمودهاند. روش نمونه گیری بصورت در دسترس بود که پس از تعیین و جای گزینی تصادفی گروههای آزمایش و گواه درمان هیجان محور جانسون (۲۰۱۲) برای گروه آزمایش اول و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد هیز و استروسال (۲۰۱۰) برای گروه آزمایش دوم به صورت هشت جلسه یک ساعته اجرا شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه دشواری تنظیم هیجان (گرتز و رومر/۲۰۰۴)، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی- فرم کوتاه (ریف/۲۰۰۲) بود که در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل شد. داده ها با استفاده از واریانس اندازه های مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از تاثیر مداخله هیجان مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودتنظیمی هیجانی (۹۰/۱۰ =F، ۰۰۹/۰ =P) و بهزیستی روان شناختی (۱۰/۳۱ =F، ۰۰۱/۰ =P) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که تفاوت بین دو روش زوج درمانی معنادار نیست (۳۱/۰= P). نتیجه گیری: نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می کند که مداخله زوج درمانی هیجان مدار و درمان پذیرش و تعهد برای بهبود و افزایش خودتنظیمی هیجانی و بهزیستی روان شناختی روش مناسبی است.

درمان هیجان محور, درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد, خودتنظیمی هیجانی, بهزیستی روانشناختی