محسن محمدطاهری - گروه معماری ، واحد کرمان ، دانشگاه ازاد اسلامی ، کرمان ، ایران

با گسترش شهرنشینی و دستاوردهای شهری، آلودگی های زیست محیطی که از مهم ترین تولیدات یک شهر است توان پایداری آن را به شدت کاهش داده، به گونه ای که کیفیت محیط زیست به پایین ترین درجه خود رسیده و همه شاخص های پایداری دگرگون گردیده است.در شهرسازی هوشمند و پایدار اختلاط و هم جواری فعالیت های شهری مجاز است و به کاهش مصرف انرژی و افزایش خودکفایی می انجامد. استفاده از فناوری هوشمند در کالبد ساختمان باعث بهبود کیفیت زندگی شده و همین امر علاوه بر کاهش اتلاف انرژی در افزایش سطح کیفی محیط زیست طبیعی نقش بسزایی را ایفا می کند و زمینه ای برای ایجاد حس تعلق مردم به شهرهای جدید فراهم می آورد. همین امر سبب می شود سرریز جمعیت شهرهای بزرگ که اغلب به مزایای ساکن شدن در مادرشهر آگاهی یافته اند و مفهوم فاصله از قطب های مادر شهری را به خوبی درک کرده اند، به دلیل زیرساخت های مناسب ارتباطی و ایجاد اشتغال در شهرهای جدید، ساکن شدن در این شهرها را به مادر شهرها ترجیح داده که برآیند این مسائل موجبات بهبود نظام شهری را فراهم می نماید. محیط به معنی کالبد شهر و طبیعت پیرامون آن شامل زمین، آب وهوا، منابع طبیعی و موجودات دیگر است. ازاین رو با توجه به شاخصه های تشکیل دهنده محیط زیست می توان به رهنمودهایی دست یافت که ارتقای کیفیت محیط زیست و جلوگیری از فرسایش و تخریب محیط پیرامون را سبب شود در این شناسایی کیفیت محیط، خود باعث پایداری در زیستگاه طبیعی شده که عوامل موثر در محیط زیست پایدار بر ارتقاء سطح کیفی آن نقش بسزایی ایفا می کند. برای بهره وری مناسب از طبیعت لازم است معیارهایی که این حیات را به خطر می اندازد موردبررسی قرار گیرد. هدف اصلی تحقیق حاضر شناخت مولفه های موثر بر پیاده سازی شهر هوشمند است. روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر منابع کتابخانه ای است.