فاطمه فراشیانی - دانشگاه حکیم سبزواری، دانشکده نفت و پتروشیمی، سبزوار
حمید حیدرزاده درزی - دانشگاه حکیم سبزواری، دانشکده نفت و پتروشیمی، سبزوار

استخوان دومین بافت متداول پیوندی در سراسر جهان است و سالانه حداقل چهار میلیون عمل پیوند استخوان و مواد جایگزین استخوانانجام می شود. روش های پیوند استخوان در سطح جهان هر ساله به سرعت در حال افزایش است. با این حال، محدودیت های قابلتوجهی بر گزینه های درمانی فعلی تاثیر می گذارد. در نقص استخوان از پیوند های اتوگرافت، آلوگرافت یا مواد جایگزین پیوند استخواناستفاده می شود. دسترسی به پیوندهای اتوگرافت محدود است و اغلب با عوارض اهدا کننده همراه است. آلوگرافت با انتقال عفونت همراهاست و استفاده از آن نیز می تواند پرهزینه تر باشد. بنابراین نیاز به جایگزین های استخوانی که به تنهایی یا در ترکیب با سایر مواد زیستسازگار وجود دارد. مهندسی بافت استخوان در سراسر جهان به عنوان یک درمان موثر برای استخوان های آسیب دیده که قادر به بازسازیخود نیستند مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. چالش اصلی در مهندسی بافت استخوان یافتن جایگزین های بیولوژیکی مناسب است کهبه عنوان داربست عمل می کنند. پلیمرهای مصنوعی و طبیعی و مواد معدنی حاوی خواص زیست فعال و مکانیکی مشابه بافت میزبان باالهام از مورفولوژی و ترکیب شیمیایی ماتریکس خارج سلولی (ECM) گزینه های ایده آلی هستند. یکی از این پلیمر های مصنوعی پلیکاپرولاکتان است. پلی کاپرولاکتان (PCL) پلیمر تجزیه پذیر قابل تایید سازمان غذا و دارو (FDA) است که در بسیاری از کاربردهایپزشکی به خصوص در بازسازی بافت استخوان مورد استفاده قرار می گیرد. این پلیمر مصنوعی سهولت تشکیل نانوالیاف را فراهم می کندو از تمایز استخوانی سلول های بنیادی پشتیبانی می کند. در این تحقیق روش های ساخت داربست کامپوزیت های بر پایه پلیکاپرولاکتان و خواص آنها مورد بررسی قرار گرفته است.

پلی کاپرولاکتان، مهندسی بافت استخوان، خواص فیزیکی شیمیایی، داربست