تاثیر کیفیت آب آبیاری بر عملکرد و اجزای عملکرد چهار ژنوتیپ گلرنگ

برای بررسی تاثیر کیفیت آب آبیاری بر عملکرد گلرنگ به منظور تولید بهینه این محصول در حاشیه شرقی دریاچه ارومیه، آزمایشی با سطوح مختلف شوری آب آبیاری با قابلیت هدایت الکتریکی (ECw) ۸/۱ و ۸/۵ دسی زیمنس بر متر بر روی ژنوتیپ های بومی آذربایجان شامل دیزج حسین بیگ مرند، کشک سرای مرند و آق کند میانه در قالب طرح اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک کامل تصادفی انجام شد. نتایج نشان داد اثر متقابل سطوح مختلف شوری و ژنوتیپ بر عملکرد دانه، وزن هزاردانه و وزن طبق اصلی معنی دار بود. ژنوتیپ های گلرنگ در صفت شاخص برداشت باهم فرق داشتند که نشان دهنده وجود تنوع ژنتیکی بین ژنوتیپ های مورد بررسی از نظر این صفت بود. همچنین، سطوح مختلف شوری، عملکرد بیولوژیک و تعداد دانه در طبق را تحت تاثیر قرار دادند. ولی، تیمارهای آزمایش تاثیر معنی داری در صفات تعداد برگ، تعداد شاخه فرعی، قطر طبق و تعداد طبق در بوته نداشت. با افزایش شوری آب آبیاری از ۸/۱ به ۸/۵ دسی زیمنس بر متر، تعداد دانه در طبق ۴۵ درصد، عملکرد بیولوژیک ۵۶ درصد، و عملکرد دانه ۴۴ درصد کاهش یافت. بیشترین و کمترین وزن هزاردانه به ترتیب برابر ۳۸ و ۲۶ گرم و بیشترین عملکرد دانه به ترتیب در سطح اول و دوم شوری آب و با مقادیر ۱۲۰۷ و ۵۶۸ کیلوگرم در هکتار را ژنوتیپ کشک سرای مرند تولید نمود. کمترین عملکرد دانه ۴۲۶ کیلوگرم در هکتار در سطح شوری آب ۸/۵ دسی زیمنس بر متر و با ژنوتیپ دیزج حسین بیگ مرند به دست آمد. بنابراین، با توجه به تفاوت معنیدار عملکرد دانه ژنوتیپ کشک سرای مرند نسبت به سایر ژنوتیپ های بومی آذربایجان در هر دو سطح شوری آب آبیاری، ژنوتیپ یادشده به عنوان مناسبترین ژنوتیپ برای تولید بهینه این محصول در حاشیه شرقی دریاچه ارومیه معرفی میگردد.

Keywords:

آب شور , تنش شوری آب , تولید گلرنگ , ژنوتیپ کشک سرای مرند