عالیه اکیری - دانش آموخته زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین،ایران. نویسنده مسئول: alyhakbary۹@gmail.com
محمدحسین سرداغی - استادیار، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین، ایران.
مهسا رون - استادیار، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین، ایران.

کمال­طلبی، ذاتی انسان است و همین امر باعث­شده که توجه به ارائه الگوی انسان کامل در همه ادیان الهی و عموم مکاتب بشری موردتوجه قرارگیرد. انسان کامل از جمله مباحث ریشه­دار عرفان اسلامی است که همواره مورد توجه اندیشمندان بوده­است ، موضوعی که به همراه توحید ، هسته اصلی عرفان اسلامی را تشکیل­می­دهد. مقاله حاضر با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی انسان کامل در رسائل شاه­نعمت­الله ولی می­پردازد و نتایج آن حاکی از این است که شاه­نعمت­الله ولی با رویکرد علم­الاسمائی خود در این موضوع به­نحو مطولی سخن­رانده و بر جنبه شهودی و عرفانی و در مرحله بعد براساس آموزه­های وحیانی بحثکرده­است. وی با مبنا قراردادن نظام علم­الاسمائی به تبیین رابطه حق با انسان کامل و عالم می­پردازد. از نظر شاه­نعمت­الله ولی، انسان کامل با توجه به آیه امانت مانند آینه­ای است که خداوند خود را در وجود او می­بیند زیرا انسان کامل مظهر اسماء و صفات الهی است. انسان کامل، واسطه بین حق و خلق است و سبب فیض حق و مدد او به عالم است انسان کامل نزدیکترین تجلی به خداوند است، بنابراین انسان کامل مظهر ولایت حق است، کون جامعی که واسطه فیوضات حق به ممکنات است.

انسان کامل, شاه نعمت الله ولی, کون جامع, حقیقت محمدیه