مقایسه تبخیر و تعرق مرجع برآورد شده به روش زمین آمار با مقادیر محاسبه شده در سند ملی نیاز آبی کشور

هدف مطالعه حاضر سنجش دقت روشهای مهتلف زمین آماری در برآورد منطقه ای تبخیر و تعرق مرجع در استان خوزستان و مقایسه با مقادیر محاسبه شده در سند ملی نیاز آبی کشور می باشد. در این تحقیق تبخیر وتعرق مرجع نقطه ای به روش فائو پنمن مانتیت و با استفاده از آمار 38 ایستگاه محاسبه گردیده است. جهت تعمیم داده های ETO نقطه ای به منطقه ای، کارایی روش های زمین آماری: وزن دهی عکس فاصله، اسپیلاین، کریجینگ معمولی و کوکریجینگ مورد بررسی قرار گرفتند. ارزیابی نتایج بر اساس چهار معیار: ریشه میانگین مربع خطا، میانگین خطای انحراف، خطای مطلق میانگین و رگرسیون ساده خطی انجام شد. نتایج حاصله بیانگر آن بود که روش کریجینگ کروی در مقیاس ماهانه و کریجینگ نمایی در مقیاس سالانه بهترین روش ها برای منطقه ای نمودن ETO در استان خوزستان می باشند. در سند ملی برای سرتا سر هر دشت کشاورزی تنها یک مقدار تبخیر و تعرق مرجع و بر اساس داده های هواشناسی یک یا دو ایستگاه محاسبه شده است. در حالی که در زمین آمار، تبخیر و تعرق مرجع بصورت پیکسل به پیکسل و برای تمامی نقاط مختلف یک دشت و با استفاده آمار هواشناسی کل ایستگاههای استان برآورد گردیده است. بنابراین از بررسی حاضر چنین نتیجه گیری می شود که می توان روشهای زمین آماری را جهت برآورد تبخیر و تعرق مرجع در سند ملی نیاز آبی کشور بکار گرفت و انتظار داشت که نتایج دقیق تری عاید گردد.

Keywords:

تبخیر و تعرق مرجع , زمین آمار , سندملی آب کشور , خوزستان