ارزیابی عملکرد و اجزای عملکرد سویا Glycine max L. در سطوح مختلف آبیاری با کاربرد قارچ میکوریز

به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف آبیاری و کاربرد قارچ میکوریز بر عملکرد و اجزای عملکرد سویا Glycine max L. ، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با شش تیمار و سه تکرار در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه مراغه در سال زراعی ۱۳۹۹ اجرا شد. فاکتور اصلی سطوح مختلف آبیاری در سه سطح، آبیاری پس از ۲۰ درصد حداکثر تخلیه مجاز رطوبتی به عنوان آبیاری نرمال، آبیاری پس از ۵۰ درصد حداکثر تخلیه مجاز رطوبتی به عنوان تنش ملایم و آبیاری پس از ۸۰ درصد حداکثر تخلیه مجاز رطوبتی به عنوان تنش شدید می باشد. فاکتور فرعی شامل تلقیح و عدم تلقیح با قارچ میکوریز بود. نتایج نشان داد ارتفاع بوته، تعداد غلاف در بوته، عملکرد بیولوژیک، وزن صد دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت تحت تاثیر معنیدار اثر متقابل سطوح مختلف آبیاری × قارچ میکوریز قرار گرفتند. تنش شدید منجر به کاهش ۱۲/۴،۵۵/۵،۳۲/۷،۳۳/۶،۴۶/۸،۲۰/۹ درصد صفات ذکر شده نسبت به آبیاری نرمال گردید. همچنین بیشترین میزان عملکرد دانه ۲۳۹۷/۳ کیلوگرم در هکتار و شاخص برداشت ۴۴/۷۵ درصد در آبیاری نرمال با کاربرد قارچ میکوریز بدست آمد. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، میتوان قارچ میکوریز را به عنوان یک راهکار پایدار برای کاهش مصرف کودهای شیمیایی برای افزایش عملکرد سویا در شرایط تنش خشکی معرفی نمود

Keywords:

کشاورزی پایدار , کود زیستی , تنش خشکی , عملکرد دانه