مهناز پیروی - دانش آموخته دکتری معماری، گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز.
محمدباقر کبیرصابر - عضو هیئت علمی، دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران.
محمدرضا پاکدل فرد - عضو هیئت علمی، گروه معماری، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز.
عادل فردوسی - عضو هیئت علمی، گروه عمران، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.

در بهره گیری از علوم و فنون نوین در حفاظت از میراث معماری، مقایسه وضعیت ایران با کشورهای توسعه یافته، بیانگر فاصله چشمگیری است و با وجود پیشرفت های نسبی در دهه های اخیر در کشور در این زمینه، هنوز سطح فناوری حفاظت معماری، در برزخی بین سنت و صنعت، واقع است. لذا مساله پژوهش، عدم بهره گیری موفق از فناوری نوین در حفاظت از میراث معماری ایرانی است. هدف پژوهش حاضر، تبیین ریشه های این توسعه نیافتگی و جستجوی راهکاری جهت ارتقاء وضعیت موجود است. در این مقاله که از نوع کیفی بوده و عمدتا بر اساس تحلیل مصاحبه ها انجام گرفته، در بررسی های مرحله نخست دانسته شد که ضعف هر رده مدیریتی، در تشدید مشکلات رده بالاتر، تاثیرگذار است؛ که این فرآیند به صورت سلسله مراتبی، انگیزه مدیران بالادست برای حمایت از توانایی های درونی را سلب نموده و منجر به وابستگی کشور به جوامع ابداع گر فناوری شده است. در مرحله بعد، دانسته شد که تضعیف مشکلات به صورت سلسله مراتبی از ریشه ای ترین رده مدیریتی، نهایتا زمینه حمایت مدیران بالادست از توانایی های درونی را فراهم می آورد. این حمایت، منجر به پیشرفت فناوری حفاظت کشور شده؛ لذا این امر، در عصری که رشد فناورانه مهم ترین شاخصه قدرتمندی در روابط بین جوامع است، سبب تضعیف استعمار در این عرصه خواهد شد.

فناوری معماری, حفاظت معماری, موانع توسعه, قابلیت های ملی