فاطمه فقریان - کارشناسی ارشد پیام نور شیراز

داستان مزبور از دفتر سوم مثنوی معنوی انتخاب شده و حاوی مطالب نغز و نکات مهم عرفانی درقالب داستان عارفی در سیر و سفر استو رویدادهای حیرت انگیزی که در طی این مسیر برای وی به وقوع می پیوندند و موجب می شوند که آن را سفری آشنا نینگاریم و در پیمعانی در بطن وقایع داستان باشیم. چنانکه می توان دید، مولانا در قالبی سمبلیک و زبانی رمزی تمثیلی سعی در تفهیم و تعلیم نکات عرفانی دارد. اصول ادبیات عرفانی عمدتا در قالب شعر و تمثیل آمده است چراکه مولانا عارفی است که سخن از عالم معنی می راند امالاجرم لباس و صورت الفاظ این جهانی بدانها می پوشاند. حال آنکه عالم معنی هستی مطلق است که از لی، ابدی، مقید به زمان و مکان وهیچ قید و شرطی نیست. از این رو است که دست یابی به معانی مستور در پس ابیات عرفانی به راحتی ممکن نیست و نیازمند شناخت،تامل و رمز گشایی است.

داستان، نقد، مثنوی مولانا، داستان دقوقی