مقایسه پاسخ ایمنوگلوبولین M، و برخی از نشانگرهای اختلالات گوارشی به یک جلسه تمرین تداومی با شدت متوسط و تناوبی پرشدت در دختران ورزشکار
Publish place: Sport and Exercise Physiology، Vol: 15، Issue: 3
Publish Year: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 85
This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_OEPPA-15-3_006
تاریخ نمایه سازی: 5 تیر 1401
Abstract:
زمینه و هدف: عبارت «سندروم اختلالات گوارش ناشی از ورزش» به اختلالات عملکرد و یکپارچگی دستگاه گوارش اشاره دارد که از ویژگی های مشترک فعالیت های ورزشی پرشدت و طولانی مدت است. به دلیل ابهامات موجود درباره اختلالات گوارشی ناشی از انواع تمرینات ورزشی، تحقیق حاضر با هدف مقایسه پاسخ ایمنوگلوبولین M، و برخی از نشانگرهای اختلالات گوارشی به یک جلسه تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تناوبی پرشدت (HIIT) در دختران ورزشکار انجام گرفت. مواد و روش ها: به منظور بررسی پاسخ شاخص های مرتبط با اختلالات گوارشی به یک جلسه تمرین، ۳۰ دختر ورزشکار داوطلب در قالب یک طرح نیمه تجربی سه گروهی (گروه های کنترل ۱۰ نفر، MICT ۱۰نفر و HIIT ۱۰ نفر) در تحقیق حاضر شرکت کردند. ورزشکاران پس از دو هفته شرکت در دوره آشنایی تمرین، در روز یازدهم تا سیزدهم دوره ماهانه خود در جلسه آزمون ورزشی موردنظر شرکت کردند. برنامه تمرین در هر دو گروه MICT و HIIT شامل ۷۲۰۰ متر دویدن روی نوار گردان بود؛ به طوری که گروه MICT با شدت ۷۰ درصد VO۲max و گروه HIIT ۱۸ تکرار ۴۰۰ متر را با شدت ۱۰۰-۱۱۰ درصد VO۲max انجام دادند. گروه کنترل نیز پس از صرف صبحانه در حالت استراحت بود. نمونه های خون پیش، بلافاصله و دو ساعت پس از جلسات تمرینی موردنظر هر گروه جمع آوری شد. همچنین علائم اختلالات گوارشی همزمان از طریق پرسشنامه ثبت شد. مقدار I-FABP، زنولین، LPS و IgM سرم به روش الایزا اندازه گیری شد. داده های سرمی به صورت میانگین ± انحراف استاندارد، با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و داده های رتبه ای مربوط به علائم اختلالات گوارشی با استفاده از آزمون ویلکاکسون با ۰۵/۰≥P تجزیه وتحلیل شدند.نتایج: سطوح I-FABP، LPS و زنولین پس از انجام قراردادهای ورزشی MICT و HIIT به طور معناداری افزایش یافت (۰۵/۰>P). درحالی که سطح IgM پس از هر دو نوع تمرین به طور معناداری کاهش پیدا کرد (۰۵/۰>P). همچنین دو ساعت پس از تمرین HIIT سطوح زنولین به حالت پایه بازگشت (۰۵/۰
Keywords:
Authors
افشار جعفری
دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
مریم تقی زادفانید
دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
سعید نیکوخصلت
دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
یوسف بافنده تیز
گروه بیماری های داخلی، دانشکده پزشکی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :