بهسازی رود دره های شمال تهران به منظور پیاده روی با استفاده از اصول اکولوژی سیمای سرزمین - مطالعه موردی رود دره درکه

رود دره‌های تهران که زمانی سرچشمه طراوت و شادابی شهر بودند، اکنون با کانال و بستری سیمانی، به فاضلاب‌های بزرگ شهری تبدیل شده‌اند و خطر بروز سیل و رانش زمین در آنها وجود دارد. ساخت و سازها و تملک‌های غیرمجاز و آلودگی‌های زیست‌محیطی نیز از سوی دیگر مرگ تدریجی این عناصر با ارزش طبیعی را به ارمغان آورده است و در مرور زمان چرخه و زنجیره حیات مناطق شهری و طبیعی را دچار اختلال کرده است. تقویت شبکه های اکولوژیکی در شهرها، یکی از راه حل های شناخته شده ای است که می تواند هم گونه های طبیعی را حفظ نموده و توسعه دهد و هم موجب افزایش روابط متقابل انسان و فضای سبز شود. به منظور تقویت عملکرد این سرمایه های طبیعی نیز می توان شبکه های اکولوژیکی را با شبکه های شهری تلفیق نمود تا کریدورهای سبزی به وجود آیند که همچون تنفس گاه های طبیعی شهرها عمل کنند. بر این اساس، برنامه ریزی سبزراه درکه، به عنوان ابزاری موثر در جهت کنترل ایجاد تغییرات نامطلوب در منطقه حساس زیست محیطی و همچنین حفاظت از منظر و ویژگیهای طبیعی این ناحیه، از توسعه های شهری موضوع بررسی این مقاله قرار گرفته است، زیر پهنه های منطقه براساس خصوصیات سیمای سرزمین مشخص شده و سیاست ها و راهبردهای بهینه سازی رود دره ها براساس خصوصیات سیمای سرزمین در هر پهنه ارائه شده است.

Keywords:

اکولوژی سیمای سرزمین , رودخانه , ساختار , شاخص های اکولوژیکی