چکیده  بخش عمده­ای از نامانایی مکانی بارش ایران حاصل تنوع عوامل مکانی نظیر موقعیت، ارتفاع و ویژگی­های توپوگرافی (شیب و    جهت­گیری آن) در این سرزمین گسترده است. چگونگی هریک از این ویژگی­ها قادر است الگوی رفتار مکانی بارش را تعیین کند. بدین دلیل شناخت رفتار مکانی بارش و سازوکار آن از جنبه­های مهم در مطالعات اقلیم­شناختی است. از این رو تلاش شد، با در نظر گرفتن عوامل مکانی و با بهره­گیری از پایگاه داده‎ی اسفزاری ویرایش نخست (داده‎های شبکه‎ای بارش روزانه‎ی ایران با توان تفکیک مکانی داده‎ها ۱۵ ۱۵ کیلومتر) و براساس داده‎های ۱۴۳۶ ایستگاه همدید، اقلیمی و باران­سنجی در گستره­ی کشور، دو مدل رگرسیون عمومی (کلی) و رگرسیون موزون جغرافیایی بر بارش کشور برازش یابد. نتایج حاصل شده نشان داد که در بین دو مدل مذکور، برآورد حاصل از  به­ کارگیری رگرسیون موزون جغرافیایی (GWR) به واقعیت نزدیک­تر است. بر همین اساس معلوم شد که ارتفاعات در شمال غرب و  نواحی داخلی، جهت دامنه­ها در زاگرس و شیب در شمال­شرق و نواحی خزری مهم­ترین عامل مکانی موثر بر بارش به شمار می­آیند. کلیدواژها: تحلیل خوشه­ای، خودهمبستگی مکانی، رگرسیون موزون جغرافیایی. مدل­سازی مکانی.    

کلیدواژها: تحلیل خوشه ای, خودهمبستگی مکانی, رگرسیون موزون جغرافیایی. مدل سازی مکانی