فاطمه نوروزی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق عمومی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

دادگاه عدل اسلامی رکن چهارم سازمان همکاری اسلامی است و به منظور حل و فصل اختلافات بین کشورهای اسلامی عضو این سازمان از رهگذر شریعت اسلامی (قرآن و سنت پیامبر) تشکیل شده است. این دادگاه طی تصویب قطعنامه ی "ایجاد دیوان بین المللی عدل اسلامی" درسال ۱۹۷۸ ایجاد شد. لیکن امروز شاهد این هستیم که باوجود پرونده های پرشماری که ظریفیت بررسی در این دادگاه را دارند، این دادگاه به صورت نمادین باقی مانده است.ایجاد دادگاه اسلامی متکی به اراده ی کشورهای عضو می تواند موجب افزایش کارایی سازمان و چارچوب داخلی آن شود. تاخیر در تشکیل این دادگاه وتعداد کم اسناد تصویب شده گویای فقدان اراده ی واقعی کشورها به تکمیل فرایند تاسیسی این دادگاه به عنوان مرجعی برای حل و فصل اختلافاتشان است.در نوشتارپیش روبا روش توصیفی-تحلیلی به دنبال واکاوی چرایی این موضوع هستیم؛ چراکه این دادگاه در اتحاد مسلمانان وکارایی سازمان همکاری اسلامی در برقراری صلح و امنیت بین کشورهای اسلامی نقش به سزایی ایفا نماید . اما منفعت طلبی برخی قدرت های منطقه و رقابت ها و عدم انسجام کشورهای اسلامی ومنافع متعارض و تنگ نظری ها از جمله عواملی هستند که باعث شده اند این دادگاه نتواند آنگونه که ظرفیت دارد، در عمل نقش آفرینی کند.

سازمان ها، منطقه گرایی، سازمان همکاری اسلامی، دادگاه عدل اسلامی، کشورهای اسلامی