معرفی برخی پارامترهای مناسب محیطی به منظور مدیریت مراتع در امر ترسیب کربن

کربن عمده ترین عنصر گاز های گلخانه ای محسوب می شود که ترسیب آن توسط فرایند فتوسنتز و از طریق زیتوده گیاهی، ساده ترین و ارزان ترین راهکار ممکن برای کاهش سطح این گاز اتمسفری است. پوشش گیاهی با بافت چوبی توانایی ترسیب کربن بیشتری دارد و در مراتع خشک بیشتر شامل فرم رویشی بوته ای است. در اثرچرای بیش از حد مراتع، طی فرایند فرسایش خاک میزان کربن خاک هدر می رود. مطالعه ای در خصوص مقایسه میزان ترسیب کربن دو منطقه با مدیریت متفاوت انجام گردید. گونه درمنه به عنوان گونه غالب موجود در منطقه انتخاب گردید.نمونه برداری از پوشش گیاهی به روش تصادفی سیستماتیک در قالب قطعات1 متر مربعی در طول ترانسکت به طول 50 تا 100متر انجام گردید. پس از آسیاب نمونه های خشک درصد کربن آلی به روش احتراق در کوره الکتریکی محاسبه شد و با ضرب ضریب تبدیل کربن آلی در زیتوده گیاهی، وزن کل کربن ترسیب شده ودر هر پایه گیاهی و در نهایت هر هکتار مرتع مورد مطالعه محاسبه گردید. برای تعیین وجود رابطه معنی داری میزان ترسیب کربن با مدیریت چرایی متفاوت در دو منطقه از آزمون تی مستقل استفاده گردید. نتایج نشان داد که در سطح 05/0 درصد اختلاف معنی داری بین ترسیب کربن در دو منطقه را نشان داد.

Keywords:

گونه آگروپایرون , گونه درمنه دشتی , ترسیب کربن , مراتع , بیوماس هوایی , بیوماس زیرزمینی