مهندسی مجدد فرآیند برنامه ریزی با تاکید بر کاربرد آینده نگاری

با افزایش تغییرات و دگرگونی­ها در سال­های آخر هزاره­ی دوم و ظهور پیاپی مسایل جدید در جامعه­ی جهانی، اتکا به  روش­های برنامه ریزی مبتنی بر پیش بینی، جوابگوی نیاز مدیریت های کلان کشورها نبود و سایه­ی سنگین عدم قعطیت ها و ظهور رویدادهای ناپیوسته و شگفت انگیز، وضعیت را به گونه­ا ی دگرگون کرده بود که پیش بینی آینده در دنیای پرتحول برای برنامه ریزان، امری مشکل به­نظر می رسید. عدم توانایی در پیش بینی دقیق آینده و همچنین پیچیدگی های ناشی از تغییرات روزافزون باعث شد تا محققان از قابلیت های دانش نوظهور آینده­پژوهی بهره برده و آینده­نگاری را وارد بطن فعالیت های برنامه ریزی کنند. به نظر می­رسد  با توجه به موضوع ناموفقیت طرح­های شهری و منطقه­ای در مرحله­ی اجرا، کاربرد آینده­نگاری و تغییر رویکرد از پیش بینی به آینده­نگاری در برنامه­ریزی شهری و منطقه­ای ضرورتی اجتناب­ناپذیر باشد. بر همین اساس این مقاله سعی دارد ضمن معرفی رویکرد آینده نگاری و آینده پژوهی، با نقد فرآیند برنامه ریزی موجود، به معرفی فرآیند جدید برنامه­ریزی پرداخته و ضرورت استفاده از رویکرد آینده­نگاری را مورد بررسی قرار دهد. در این مقاله دو فرآیند از منظر برخی شاخصه­ها نظیر رویکرد کلان، شکل فرآیند، گرایش فکری و جهان­بینی، ماموریت، کارایی و روش، مورد مقایسه­ی تطبیقی قرار گرفته است.