فروغ ممبنی - فارغ التحصیل از دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی تبریز، پردیس خودگردان بین المللی ارس

موفقیت دراز مدت کلینیکی ایمپلنت ها وابسته به استئواینتگریشن و چسبیدن بافت های نرم و اپی تلیوم به سطوح ایمپلنت می باشد. اندکس های گوناگونی از جمله: پلاک اندکس ، اندکس لثه ای ، خونریزی حین پروبینگ و تحلیل استخوان به جهت تحلیل سلامت بافت های نرم اطراف ایمپلنت مورد استفاده قرار میگیرند، تحلیل استخوان مارژینال توسط رادیوگرافی مورد بررسی قرار میگیرد و به صورت مستقیم در ارتباط با موفقیت طولانی مدت درمان های ایمپلنت است. به دلیل این که تولید کننده گان ایمپلنت های دندانی قادر باشند میزان تحلیل کرست استخوان را به حداقل برسانند ، تمهیدات مختلفی را به کار گرفته اند، که از آن جمله می توان به ایجاد تغییرات سطحی ایمپلنت (اسید اچ ، سندبلاست ، هیدروکسی آپاتیت و ...) ، تغییر در شکل ایمپلنت ( استوانه ای ، مخروطی) و تغییر در رزوه ها (نوع ، شکل و عمق رزوه) اشاره کرد. هدف اصلی از انجام این رساله، تحلیل و آنالیز اثر شکل بدنه ایمپلنت بر روی میزان تحلیل استخوان کرستال اطراف ایمپلنت های مخروطی و استوانه ای سیستم SPI، شش ماه بعد از جای گذاری می باشد. مجموعه ای از ۳۲ ایمپلنت SPI (۱۹ ایمپلنت مخروطی/۱۳ ایمپلنت استوانه ای) ، به صورت دو مرحله ای در ۱۲ بیمار مرد قرار داده شدند. هیچکدام از بیماران بیماری سیستمیک و عادت پارافانکشنال نداشتند و از لثه کراتینیزه و استخوان مناسب برخوردار بودند. نگاره های پری اپیکال به روش موازی، در ابتدا و شش ماه بعد از بارگذاری از محل ایمپلنت ها تهیه شدند. بررسیهای کلینیکی مثل عمق پاکت و شاخص BOP ثبت شدند.

ایمپلنت، ایمپلنت مخروطی و استوانه ای، تحلیل کرست استخوان