فروغ کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش محیط زیست دانشگاه تهران،
محمدجواد امیری - استادیار دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران،

روند روزافزون تخریب محیط زیست ، زوال گونه های زیستی گیاهی و جانوری، فقر فزاینده منابع طبیعی تجدیدشونده و دامنه گسترده آلودگیها محیط زیستی که نهفقط سرنوشت سلامت نسل حاضر را به طور جد تهدید میکند، بلکه از طریق انتقال ژنتیک و آلوده ساختن منابع حیاتی چه در حال حاضر و چه در آینده دور و نزدیک، نسل آینده را نیز در تیررس ترکشهای کشنده خود قرار داده است که همگی ناشی از نبود دانش و آگاهی ما انسانها در قبال محیط زیست است. آموزش، زیربنای توسعه جهان نوین است و بدون دستیابی به آموزش و ایجاد آگاهی همگانی در انسانها توسعهی پایدار از شعاری سطحی و عوامانه فراتر نخواهد رفت.آموزش، اثربخش ترین سازوکار جامعه برای مقابله با بزرگترین چالش این قرن یعنی توسعه پایدار است. توسعه پایدار به انسانهای دارای تفکر سیستمی، دارای بینش میان و فرارشته ای، آگاه، خلاق و مشارکتجو نیاز دارد. تولید منابع انسانی واجد شرایط فوق، نیازمند گسترش آموزش توسعه ای در راستای توسعه پایدار بوده که این امر خود از بزرگترین چالشهای توسعه پایدار میباشد که برای تداوم حیات خود نیازمند آن است؛ بنابراین آموزش برای توسعه پایدار، رویکردی از آموزش است که در جستجوی توانمندسازی مردم برای پذیرش مسئولیت برای ایجاد یک آینده پایدار میباشد. در نهایت باید گفت یک توسعه مناسب با رویکرد پایداری میبایست همزمان تعادلی را از نظر کالبدی، اقتصادی و اجتماعی در سطح شهر و جامعه به وجود آورد.

آموزش، محیط زیست ، توسعه پایدار