مهدی رحمانی نیا - دانشیار دانشگاه تربیت مدرس
هما صیادی میلانی - گروه علوم و صنایع چوب و کاغذ، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس

بازیافت کاغذ از جمله فرایندهای صنعتی متداول و ارزشمند در دنیا می باشد. اما در حین این فرایند، بعضی از انواع کاغذهای بازیافتی دچار افت برخی از ویژگی های مقاومتی می شوند. یکی از روش های بهبود این ویژگی ها، استفاده از مواد افزودنی همچون نانوالیاف لیگنوسلولزی می باشد. برخلاف بسیاری از افزودنی ها، به نظر می رسد ساختار فیزیکی و شیمیایی منحصر به فرد این نانوالیاف در پراکنش آن در خمیرکاغذ و عملکرد آن موثر باشد. برای بررسی این مساله، در این تحقیق دو روش اختلاط متداول (با همزن مکانیکی) و شدید (با پراکنده ساز) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که افزایش شدت اختلاط سبب پراکنش بهتر نانوالیاف لیگنوسلولزی در سوسپانسیون الیاف می گردد و بر اثر آن شاخص مقاومت به کشش از حدود N.m/g ۲۱ در روش اختلاط متداول به N.m/g ۳۰ در روش اختلاط شدید افزایش یافته است. همچنین از آنجایی که اختلاط نانوالیاف سبب کاهش آبگیری از ورقه الیاف می شود؛ پس از تعیین روش مناسب اختلاط، تاثیر سیستم میکروذره کایتوزان- بنتونیت برای بهبود آبگیری بررسی شد. نتایج نشان داد که سیستم مزبور در این تحقیق توانسته علاوه بر حفظ یا بهبود ویژگی های مقاومتی، باعث افزایش مناسب ویژگی های آبگیری گردد؛ به طوری که آبگیری از حدود ml CSF ۱۳۲ در روش اختلاط متداول به ml CSF ۱۸۹ در روش اختلاط شدید رسید.

نانوالیاف لیگنوسلولزی, روش اختلاط, کایتوزان, میکروذرات, ویژگی های مقاومتی