در این پژوهش اثر روش آبیاری قطره ای زیر سطحی تحت شیوه های مدیریتی آبیاری متناوب یک در میان (M۱) و متناوب نیم در میان (M۲) با شوریهای مختلف بر خاک و عملکرد گوجه فرنگی بررسی شده است. تحقیق حاضر در زمینی به مساحت تقریبی m۲۳۲۰ و در  ۳۰ کرت انجام شد و قطره چکانها در عمق ۱۵ سانتی متری از سطح خاک قرار داده شد. به منظور در نظر گرفتن اثر متقابل سطوح شوری و شیوه مدیریتی ( M۱و M۲)، از طرح آماری کرت های خرد شده با سه تکرار استفاده شده که در آن شیوه مدیریتی به عنوان فاکتور اصلی و سطوح مختلف شوری فاکتور فرعی بود. سطوح مختلف شوری dS/m ۸ ، ۶ ، ۴ ،۲ ،۶۸/۰ (S۰, S۱, S۲, S۳, S۴) بود. نتایج نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری عملکرد گیاه گوجه فرنگی کاهش یافته و بیش ترین و کم ترین عملکرد بترتیب مربوط به تیمار  M۲S۰ (ton/ha۴۳۷/۵۲) و M۱S۴(ton/ha۳۶۳/۲۳) می باشد. همچنین شیوه مدیریتی یک در میان نسبت به مدیریت نیم در میان ۷۷/۱۷ درصد عملکرد کمتری داشته است. میزان آب کاربردی با افزایش سطح شوری کاهش یافته و در نتیجه بازدهی مصرف آب افزایش یافته است. بیش ترین بازده کاربردآب مربوط به تیمارهای M۱S۴و M۲S۴ ( به ترتیب kg/m۳۷۸/۷ و ۷۷/۷) می باشد. مقادیر ECe در اعماق مختلف تا عمق ۹۰ سانتی متری نشان داد که حداکثر ECeدر اعماق مختلف در تیمار M۲S۴ (dS/m ۳۶/۳) رخ داده است.