اثر روش های آبیاری بر بهره وری آب در برنج

  به منظور مقایسه وبررسیامکانکاربرد روش­های مختلف آبیاریدرمقایسهباروشسنتی وارزیابیروش­هایمختلفآبیاریپژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک­های کامل تصادفی در سه تکرار با دو فاکتور آبیاری در چهار سطح و رقم در دو سطح در مزرعه تحقیقاتی معاونت موسسه تحقیقات برنج کشور (آمل) در سال ۱۳۹۰ به اجرا درآمد. تیمارها شامل روش­های مختلف آبیاری شامل تناوب خشکی و رطوبت (AWD)،کشت نیمهخشک (SDC)، ترکیب آب کم­عمق با تناوب خشکی و رطوبت (SWD)، روش سنتی یا غرقابی (TI) و دو رقم بومی (طارم محلی) و اصلاح­شده ( فجر) بودند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده­ها نشان داد که ارقام مورد استفاده و همچنین روش­های مختلف آبیاری از نظر مصرف آب تفاوت کاملا معنی­داری داشتند. با این وجود برهمکنش بین روش­های مختلف آبیاری و ارقام، معنی­دار نبود. بر اساس نتایج، تیمار مدیریت SDC با مصرف آب ۵/۴۰۴۲ متر مکعب در هکتار (حدود ۵۵ درصد صرفه­جویی در مصرف آب)، بهره­وری آب آبیاری (WPi) ۶۸/۱ کیلوگرم بر متر مکعب و بهره­وری آب آبیاری+ بارش (WPi+w) ۳۸/۱ کیلوگرم بر متر مکعب، در مقایسه با دیگر روش­های آبیاری (به ویژه آبیاری سنتی) بیش­ترین کارآیی را داشته است. بنابراین بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش، کاهش ارتفاع آب در سطح مزرعه در روش­های مختلف آبیاری موجب کاهش قابل ملاحظه عملکرد شلتوک نگردید، بنابراین می­توان یکی از روش­های کم­آبیاری (SDC، AWD و SWD) را به ترتیب اولویت در آبیاری برنج در شرایط مشابه این پژوهش به­کار گرفت.