سید اکبر موسوی - دانشجوی کارشناسی ارشد آبیاری و زهکشی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان.
محمدرضا خالدیان - استادیار، گروه مهندسی آب، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان و گروه پژوهشی مهندسی آب و محیط زیست، پژوهشکده حوزه آبی دریای خزر.
افشین اشرف زاده - استادیار، گروه مهندسی آب، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه گیلان.
پریسا شاهین رخسار - مربی پژوهشی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی رشت.

به­منظور بررسی اثر آبیاری محدود بر افزایش عملکرد و بهره­وری آب سویا، آزمایشی به­صورت کرت­های خرد­شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار در دو سال زراعی ۱۳۹۲ و ۱۳۹۳ در رشت اجرا شد. فاکتورها شامل آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح شامل: دو نوبت آبیاری (I۲): آبیاری در زمان گلدهی و تشکیل غلاف،سه نوبت آبیاری (I۳): آبیاری در زمان گلدهی، تشکیل غلاف و در زمان پر شدن دانه ها و کشت دیم (I۰) به­عنوان شاهد، وسه تیمار ژنوتیپ شامل ویلیامز (V۱)، L۱۷ (V۲)و هابیت (V۳)به­عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. در طول مراحل حساس رشد گیاه طبق اعمال تیمارهای آبیاری با توجه به بارش باران و رسیدن رطوبت خاک به حد کافی در منطقه ریشه در سال زراعی ۱۳۹۲ فقط یک نوبت آبیاری (I۱) صورت گرفت که ارقام ویلیامز و هابیت در مرحله غلاف و ژنوتیپ L۱۷ در مرحله گل­دهی بود، اما در سال زراعی ۱۳۹۳ با توجه به بارندگی کم­تر تمامی تیمارهای آبیاری اعمال شدند. در زمان رسیدگی کامل، صفات مورد بررسی اندازه­گیری شدند. نتایج نشان داد که آبیاری محدود در دو سال زراعی باعث افزایش عملکرد و اجزا عملکرد در ژنوتیپ­های سویا شد. بیش­ترین عملکرد دانه در سال ۱۳۹۲ مربوط به تیمار I۱V۲و در  ۱۳۹۳ مربوط به تیمار I۳V۲به ­ترتیب برابر ۴۶۱۶ و ۴۱۹۸ کیلوگرم در هکتار بود. در سال زراعی ۱۳۹۲ و ۱۳۹۳ ژنوتیپ L۱۷ نسبت به دو ژنوتیپ دیگر دارای بیش­ترین میانگین عملکرد دانه به­ترتیب با وزن ۳۹۳۲ و ۳۰۰۰ کیلوگرم بر هکتار بود و برای کشت در منطقه رشت مناسب تشخیص داده شد. در دو سال زراعی۱۳۹۲ و ۱۳۹۳ بالاترین بهره­وری آب آبیاری به­ترتیب مربوط به تیمار I۱V۲ و I۳V۲ به میزان ۷۲/۱ و  ۹۷/۰ کیلوگرم بر متر مکعب بود. 

دیم, رقم ویلیامز, رقم هابیت