حوری احمدپور - دانشجوی کارشناسی ارشد آبیاری و زهکشی، گروه مهندسی آب، دانشگاه گیلان، رشت، ایران.
محمدرضا خالدیان - استادیار، گروه مهندسی آب، دانشگاه گیلان، رشت، ایران.
افشین اشرف زاده - استادیار، گروه مهندسی آب، دانشگاه گیلان، رشت، ایران.
مجتبی رضایی - پژوهشگر موسسه تحقیقات برنج کشور، رشت، ایران.

در سال­های اخیر، منابع آب زیرزمینی استان گیلان در آبیاری مزارع برنج نقش مهمی داشته اند. هدف این پژوهش، بررسی تغییرات مکانی و زمانی هدایت الکتریکی (EC) و کل جامدات محلول (TDS) آب زیرزمینی دشت گیلان در یک دوره آماری چهار ساله با استفاده از روش­ کریجینگ معمولی است. در این رابطه، نمونه­برداری از آب ۱۳۰ حلقه چاه شبکه­ پایش آب­های زیرزمینی استان گیلان، در ماه شهریور سال­های ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۵ انجام شد. نقشه­های پهنه­بندی با استفاده از نرم افزار ArcGISتهیه شد. این نقشه­ها نشان می­دهد، از نظر میزان TDS، بخش­های غربی استان بدون مشکل (کم­تر از ۵۰۰میلی­گرم بر لیتر) و بخش­های مرکزی و شرقی دارای TDS متوسط (۱۰۰۰-۵۰۰ میلی­گرم بر لیتر) می­باشند. بیش­ترین میزان EC آب­های زیرزمینی در استان گیلان در بخش­های مرکزی و مرکزی متمایل به شرق تجمع و همچنین شوری با گذشت زمان(به­جز سال ۱۳۸۴ که علت آن بارندگی زیاد در سال ۱۳۸۳ است) افزایش یافته است. مساحت محدوده­های مختلف EC وTDS در هر سال تعیین شد. میزان هدایت الکتریکی در شرق و برخی قسمت­های دیگر استان گیلان که ۲۳ تا ۳۴ درصد مساحت منطقه مورد بررسی را شامل می­شود بین یک تا ۵/۱ دسی­زیمنس بر متر است که باعث کاهش عملکرد برخی محصولات زراعی حساس­به شوری نظیر برنج می­شود. حفر بی­رویه­ چاه­های آب همچنین برداشت بیش از حد مجاز می­تواند یکی از دلایل افزایش شوری آب زیرزمینی در مناطق شالیزاری استان گیلان می­باشد.