مهدی آقایی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه عمران سازه، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلام اباد غرب، کرمانشاه، ایران
حسین کاظمی فرد - دکتری عمران، هیئت علمی گروه عمران ، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلام اباد غرب، کرمانشاه، ایران

پیدایش و گسترش بتن هوازایی شده در سال های میانی دهه ی ۱۹۳۰ یکی از پیشرفت های اساسی تکنولوژی بتن به شمار می آید. در اثر اختلاط و هم زدن بتن، مانند هر ماده خمیری دیگر، حباب های ریز و درشت هوا به طور اتفاقی و ناخواسته در بتن حبس می شوند. حباب های هوای حبس شده دارای شکل نامنظم هستند و اندازه آنها بزرگتر از ۱۰۰۰ میکرون است. امروزه در بتن های معمولی، استفاده از افزودنی حباب هوازا برای ایجاد دوام کافی در برابر چرخه های یخ زدن و آب شدن، روش متعارف و شناخته شده ای است. اکثریت قریب به اتفاق تحقیقات آزمایشگاهی و کارگاهی انجام شده حاکی از آنست که ایجاد تعداد کافی حباب هوای کروی شکل تاثیر مثبتی بر دوام در برابر یخ زدن و آب شدن بتن سخت شده دارد. ضرورت ایجاد حباب هوا د رمحیط سولفات منیزیم و همچنین راه های ایجاد و سنجش آن برای ایجاد حفاظت در برابر ذوب و یخ همچنان به عنوان یک سوال اساسی در حال بررسی است. بر همین اساس محققین در سال های اخیر، دیدگاه بتن پایدار دوامی را در کنار بتن مقاومتی مطرح می کنند. یکی از روش های معمول مورد استفاده در افزایش مقاومت بتن در برابر محیط سولفاتی، استفاده از افزودنی حباب ساز و نیز کاهش مقدار آب به سیمان می باشد. نتایج نشان می دهد، هرنمونه ای که ماده هوازا درآن ترکیب شده، مقاومتش به مراتب از نمونه ای که فاقد مواد هوازا می باشد، کمتر شده است. روش این تحقیق تحلیلی و آزمایشگاهی می باشد. و ابزار گردآوری اطلاعات کتابخانه ای و آزمایشگاهی می باشد.

دوام بتن، مواد هوا ساز، سولفات منیزیم، بتن، مقاومت فشاری