مسعود پورقریب

مقاله ی پیش روی بر اساس منابع کتابخانه ای بین رشته ای به مطالعه ی ارتباط بین موسیقی و زبان در زمینه های مختلف می پردازد. باور بر این است که زبان و موسیقی از ابتدای پیدایش بشر به طور موازی وجود داشته اند. این دو مولفه ی صوتی، از توانایی های جهانشمول انسان محسوب می شوند که بار مفهومی و احساسی خود را گاه به طور مستقیم و گاه به طور تلفیقی با یکدیگر از طریق نشانه ها، قوانین فیزیکی، و مسائل فرهنگی و هویتی به مخاطب منتقل می کنند. زبان بر موسیقی هر منطقه و قومی، تاثیر مستقیم دارد. ارتباط متقابل موسیقی و زبان در ادراکات حسی و شهودی ما رخ می دهد، که موضوعی کاملا فرهنگی و روان شناختی است. عقیده بر این است که ذهن انسان پردازشی مشابه برای زبان و موسیقی انجام می دهد. از این رو نگارنده تلاش کرده است شباهت ها و تفاوت های معنایی، ارتباط مفاهیم زبان شناسی و موسیقایی، تاثیر نگرش درون فرهنگی و برون فرهنگی بر زبان و موسیقی، تشابهات فیزیکی، ارتباط هویتی، تاثیر معنی-نشانه شناسی در زبان شناسی و موسیقی، اشتراکات عروضی و ریتمیک-ملودیک، و مولفه های خلق و پردازش زبان و موسیقی را با ارجاع به منابع، و نیز تجزیه تحلیل، استخراج کند. رویکرد اصلی این مقاله رفع ابهام از مفهوم جهانشمولی موسیقی به عنوان موضوعی قابل درک به لحاظ مفهومی، و نیز تعریف و توصیف موارد یاد شده در تعامل بین زبان و موسیقی است.

موسیقی، زبان، موسیقی و زبانشناسی، جهان شمول ها، نشانه شناسی موسیقی