بازآفرینی بافت فرسوده شهری از دیدگاه شهرسازی

بازآفرینی شهری به دنبال حل مشکلات فرسودگی بافتهای فرسوده شهری از طریق بهسازی به وسیله مشارکت های مردمی است و هدف ایجاد تفکر و عمل جمعی است که کار مشارکتی در بازآفرینی شهری فراتر از اهداف نوسازی شهری عمل می کند. توسعه شهرنشینی و اسکان جمعیت زیاد در شهرها که غالبا مهاجران می باشند تاثیرات قابل توجهی بر بافت های قدیمی و فرسوده برجای گذاشته که باعث تخریب و فرسودگی بافت های مذکور و درنتیجه مشکلات و محدودیت های بسیاری گردیده است. انقلاب صنعتی و پیشرفت های تکنولوژیکی ناشی از آن به تغییرات جمعیتی سرعت بخشید و جمعیت را افزایش داد. این افزایش جمعیت، بیشتر متوجه مراکز شهری شد و موجب برهم خوردن تعادل های اجتماعی و محیطی گردید. براساس گزارش صندوق سازمان ملل متحد پیش بینی می شود جمعیت شهرنشین جهان تا سال ۲۰۳۰ میلادی به حدود پنج میلیارد نفر افزایش یابد(برک پور، ۱۳۸۸ : ۷). توسعه شهرنشینی تاثیرات قابل توجهی بر بافت های قدیمی و فرسوده برجای گذاشته است و اسکان جمعیت زیادی که غالبا مهاجران می باشند تخریب و فرسودگی بافت های مذکور را به همراه دارد. هدف این مقاله بازآفرینی بافت فرسوده شهری از دیدگاه شهرسازی با روش توصیفی-تحلیلی با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج نشان می دهد رویکردهای مختلفی جهت ساماندهی بافت های فرسوده مدنظر سازمان های ذی ربط قرارگرفته که آخرین رویکرد؛ رویکرد بازآفرینی شهری است و در این مسیر، از حوزه توجه صرف به کالبد به عرصه تاکید بر ملاحظه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی نیز گذری داشته است. از طرفی مشارکت یکی از مهم ترین الزامات برای موفقیت در انجام بازآفرینی شهری است. عمده توجه ها موجود بازآفرینی شهری دربرگیرنده برنامه هایی با اهداف اقتصادی، محیطی و کالبدی است. پس لازم تا در بازآفرینی شهری، حرکت از منظرسازی صرف به تدریج به سمت افزایش توجه به رویکرد گسترده تری از آن همچون رویکرد بازآفرینی فرهنگ مبنا صورت گیرد؛ که ضمن توجه به منافع مالی و اقتصادی در طرح های شهری، مسیر این سرمایه گذاری، در راستای ایجاد مراکز فرهنگی و هنری و گذران اوقات فراغت تعیین شود. این موجب برون گرایی، اجتماعی بودن و خلاقیت می گردد.

Keywords:

بازآفرینی شهری , بافت فرسوده شهری , دیدگاه شهرسازی