معصومه ریعان - استادیاردانشگاه بوعلی سینا، دانشکده ادبیات و علوم انسانی

منابع روایی مسلمانان مملو از احادیثی است که مستقیم و غیر مستقیم مردان را بر طرد زنان و عدم مشارکت اجتماعی با آنان ترغیب کرده است. این روایات ذیل تفسیر برخی آیات قرآن کریم در تفاسیر ماثور رواج یافته است. آنان در تفسیر "و لاتوتوا السفهاء اموالکم" زنان را مصداق اتم سفاهت دانستهاند. روایات عدم مشورت با زنان نیز ذیل آیات «ان النفس لاماره بالسوء الا ما رحم ربی» و «ان من ازواجکم و اولادکم عدوا لکم» آمده و مردان را به عدم تشاور با زنان ترغیب میکند. تاریخ ظهور این گفمان، روایات قرن دوم تا قرن چهارم است که حاصل یک منظومه فکری و روشمندی است که جهت باور درونی در ذات اندیشه و تفکر دینداران، مردان را بر طرد اجتماعی زنان ترغیب کرده است؛ و فرآیند فلسفی- اجتماعی این گفتمان القاء نابرابریهای جنسیتی در تعلیمات دینی و باورهای رسمی جامعه بوده است. ما در این مقاله با تاریخگذاری روایات، به ناسازگاری آنها با روح کلی و گوهر اصیل دین پرداخته و تفاسیر معاصر را در اعراض از رویه تفاسیر روایی مورد بازخوانی قرار دادهایم.

سفاهت زنان , مشورت زنان , تاریخگذاری روایات , تفاسیر روایی