مانع های موجود در دستیابی به درآمد پایدار شهری

منابع کسب درامد جهت ارائه و عدالت در توزیع خدمات شهری، یکی از معضلاتی است که مدیریت شهری سالهاست که با آن دست به گریبان است. دستیابی به درآمد پایدار شهری باید به عنوان یک اولویت راهبردی و مهم اقتصادی در دستور کار نسل جدید سیستم مدیریت شهری باشد تا شهر بتواند بدون دغدغه و توقف به مسیر رشد و توسعه خود ادامه دهد. مدیریت امور شهرها با درآمدهای پایدار و ناپایدار رقم می خورد و در ایران، بالاترین آمار درآمدهای پایدار، به حدود ۳۰ درصد کل درآمدها می رسد. از این رو در ایران، دغدغه دستیابی به درآمدهای پایدار برای حکمرانی های محلی اهمیت بسزایی دارد(قلی پور، ۱۳۹۸). افزایش نرخ رشد جمعیت شهری نسبت به رشد جمعیت ملی تبدیل به یک چالش جدی جهت مدیریت شهری شده است. ۷ قالب درآمدی و تقریبا ۱۰۰ زیرمجموعه آن، برای مدیریت شهری جهت انجام وظایف محوله مطابق ماده ۵۵ قانون شهرداری ها، در نظر گرفته شده است. در نتیجه می توان گفت نکته حائز اهمیت در بحث تامین و اصلاح منابع مالی شهرداری ها پایداری منابع درآمدی است بطوریکه این درآمدها باید علاوه برداشتن قابلیت اتکا و استمرار پذیری تهدیدی برای توسعه پایدار شهری نیز نباشند. اگر شهر را به صورت یک موجود زنده تصور کنیم، این موجود زنده و بسیار پیچیده برای بقای خود به منابع گوناگونی احتیاج دارد، که یکی از مهم ترین و استراتژیک ترین این منابع، منبع اقتصادی است. لذا ضرورت مطالعه دقیق در اختصاص منابع مالی به طرح ها و ارائه خدمات مختلف شهری را بیش از پیش نمایان ساخته است. از این جهت بررسی روش های تامین درآمد پایدار مختلف اجرا شده در هر شهری و منطقه ای می تواند تا حد زیادی در تامین مالی شهری کشور مفید واقع شود.

Keywords:

شهرداری , درآمد پایدار شهری