محمد صابری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط،دانشکده بهداشت دانشگاه عل
غریب مجیدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط،
شهرام نظری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی بهداشت محیط،دانشکده بهداشت دانشگاه عل

رشد چشمگیر تکنولوژی، تنوع در تولید و بسته بندی محصولات مختلف ، تغییر الگوی مصرف و حاکم شدن فرهنگ مصرفی در جامعه، افزایش پسماندهای شهری را به دنبال داشته است. این امر باعث بروز مشکلاتی از قبیل افزایش هزینه های جمع آوری، افزایش نیاز به مکان های دفع و نیز ایجاد مسائل زیست محیطی برای دولت ها گردیده است. راه حل اساسی جهت رفع مشکلات ناشی از این موضوع ، استفاده از سیستم های نوین مدیریتی در کنار فن آوری های پیشرفته می باشد. استراتژی کاهش تولید پسماند به همراه شیوه های کمینه سازی مانند استفاده ازسیستم های بازیافت مواد زاید جامد می توانند به دلیل کاهش تهیه مواد اولیه و صرفه جویی انرژی گزینه های مناسبی برای این امر تلقی گردند. با توجه به معضلات مربوط به افزایش روزافزون پسماند در جوامع، این مطالعه به صورت مروری با هدف تدوین شیوه های مدیریتی کاهش تولید پسماند در سطوح و مکان های مختلف صورت پذیرفت. در تعریف هرگونه تغییر در طراحی، تولید، خرید یا استفاده از مواد یا محصولات برای کاهش دادن مقدار یا سمیت قبل از اینکه به پسماند شهری تبدیل شوند را کاهش تولید مواد زائد در مبدا می نامند. کاهش تولید در مبدا به استفاده مجدد از مواد و همچنین کمپوست در محل نیز نسبت داده می شود. استراتژی کاهش تولید پسماند می تواند با ارائه راهکارهایی به سطوح مختلف یک جامعه از قبیل مصرف کنندگان ، تولیدکنندگان و فروشندگان و مسئولین و قانون گذاران تدوین گردد. این استراتژی ها همچنین می توانند در مکان های مختلف مانند منازل مسکونی، سازمان ها و غیره ترویج گردند. در این بین مصرف کنندگان بیشترین نقش را در کاهش تولید پسماند دارند. بخش مسکونی 55 تا 65 درصد از کل تولید پسماند شهری را تشکیل می دهد که تخمین زده می شود یک خانه ، به طور متوسط می تواند پسماند خود را تا 30 درصد در مبداء کاهش دهد.

کاهش تولید پسماند، تدوین استراتژی، سطوح جامعه