محمدرضا مثنوی - دانشیار گروه مهندسی طراحی محیط زیست ،دانشگاه تهران
مینو باغبانی - کارشناسی ارشد مهندسی طراحی محیط زیست ، دانشگاه تهران

فرسودگی بافت یکی از مهمترین مسائل مربوط به فضای شهری است که باعث بی سازمانی، عدم تعادل و عدم تناسب آن می شود. در تجربه انگلستان ، ایالات متحده و بسیاری از کشورهای اروپایی ، محله یا بافتهای فرسوده مکانهایی به شمار می روند که تراکم و ازدحام بیش از حد متوسط داشته و از کیفیت زیست محیطی پایینی برخوردار باشد.با ظهور مدرنیسم میان ساختار های موجود در این بافتها و فعالیتهای غیر قابل انعطاف جدید تضاد شدیدی ایجاد گردید.این فعالیتها که بدون توجه به سازمان فضایی کالبدی بافت قدیم که در آن شکل گرفته بودند باعث به هم ریختگی زندگی در این نواحی گردید. بافتهای فرسوده با مشکلات ساختاری و اکولوژیکی گوناگون دست به گریبان هستند که درمیان آنها می توان به آلودگی هوا ، مشکلات ترافیکی ، کمبود فضاهای باز جهت کارکردها و فعالیتهای اجتماعی ،فقدان فضاهای سبز کافی به منظورایجاد شرایط مطلوب و تعادل محیطی و قطعه قطعه شدن فضاهای سبز اشاره نمود.از مهمترین مشکلات این مناطق وجود زمینهای بایری است که محققان راه حل آن را در تغییر نحوه نگرش به این فضاها و باز سازی آنها در قالب یک رویکرد سیستماتیک و پیوسته می دانند.این نگرش در قالب ایجاد یا تقویت زیرساختهای سبز شهری به عنوان یک راه حل در باززنده سازی فضاهای بایر و بازگرداندن آن به شریان حیات شهری قابل بررسی می باشد. ساختار های سبز دارای ابعاد زیست محیطی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و کالبدی می باشد. اهمیت این ساختارها در محیط شهری تا آن حد است که بعنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی مطرح می باشد.دراین مقاله به بررسی بافت فرسوده وتداخل زمینهای بایرآن باساختارهای سبزمی پردازیم.

بافت فرسوده ، باززنده سازی ، زمین های بایر، ساختارهای سبز