زینب اسحاقی - کارشناس ارشد علوم سیاسی، دانشگاه تهران

امروزه در نتیجه نیاز شهرداری ها و به طور کلی مدیریت بخش عمومی، نوآوری های متعددی در معرفی انواع قراردادهای مشارکتی صورت گرفتهاست که بسیاری از شهرداری ها و دولت های محلی در سطح دنیا از آن ها استفاده می نمایند. علیرغم این قابلیت ها، وجود برخی موانع سببگردیده که شهرداری ها تاکنون نتوانند به صورتی شایسته از ظرفیت های بخش خصوصی به منظور تامین نیازهای خدماتی و فعال سازیسرمایه های مستغلاتی خود و شهروندان ایفای نقش کنند. در کشور ایران، شهرداری تهران از پیشگامان عرصه مشارکت با بخش خصوصیمحسوب می گردد. همچنین قوانین و آیین نامه های مختلفی به طور غیرمستقیم و مستقیم در این زمینه به تصویب رسانده است که دارای مزایا ومعایبی بوده اند. با اینحال شهرداری تهران اخیرا در راستای ایجاد یک ظرفیت قانونی مطلوب برای پروژه های مشارکتی در سطح شهر تهران،اقدام به تهیه سند جامع سرمایه گذاری و دستورالعمل اجرایی آن کرده است. این سند و دستورالعمل آن از منظر هدف تدوین، می توانند نقطهعطفی در حوزه سرمایه گذاری های شهر تهران محسوب شوند؛ ولیکن با توجه به تجربیات کم موجود در زمینه تدوین قوانین کارا و اثربخش،آسیب ها و اشکالاتی نیز در آن وجود دارد. لذا پژوهش پیش رو با تکیه بر رهیافت نهادی و از طریق تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده،سند مذکور را مورد آسیب شناسی قرار می دهد.

مدیریت پروژه های شهری، رهیافت نهادی، شهرداری تهران، مشارکت عمومی-خصوصی