آموزش حفظ قرآن در مهدهای کودک از منظر فقه تربیتی*

دست یابی به حکم فقهی آموزش حفظ قرآن در مهدکودک ها بر مبنای روش استنادی و تحلیلی با تاکید بر روش استنباط فقهی، موضوع این نوشتار است. آموزش حفظ قرآن یعنی واداشتن کودک پیش دبستانی به حفظ قرآن درحالی که شرعا مرفوع القلم است و حکم تکلیفی بر او بار نمی شود، استنباط حکم فقهی را با چالش مواجه می سازد. اما با تتبع در ادله رفع قلم، به دست می آید که این ادله انصراف به افراد بالغ داشته و موضوعا شامل نابالغ نمی شود، اما شمول و عدم شمول این ادله در مرتبه احکام الزامی است. ازاین رو استنباط حکم استحبابی حفظ قرآن برای متربیان پیس دبستانی بی اشکال است. با توجه به عدم تعیین سن خاص برای شروع آموزش حفظ قرآن در روایات و نیز گرایش ذاتی کودک به معنویت و قدرت حافظه او دست کم به لحاظ عقلی و عرفی مانعی از آموزش حفظ قرآن برای کودکان پیش دبستانی وجود ندارد. همچنین با تنقیح مناط از دلالت روایاتی که آموزش قرآن را حق فرزند بر والدین معرفی کرده، می توان دست کم استحباب آموزش حفظ قرآن را استنباط نمود. ازاین رو اجبار و الزام آنها به فراگیری قرآن جایز نیست و چنانچه این امر موجب تنفر از قرآن شود یا اسباب انحراف کودک در آینده را فراهم آورد، حرام است.

Keywords:

سن آموزش , کودک ممیز , مرفوع القلم , تعلیم اجباری , ویژگی های فردی مربی