بهرام ایمانی
لطف الله ملکی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه شهید بهشتی
محمد رضا باقرزاده

عرصه های روستایی کشور به دلیل نوع فعالیت وساخت و سازهای حاکم برآنها ، دارای کانون های خطرزا و حساس زیادی می باشند، با توجه به این مسئله هنوز عرصه های روستایی کشور از یک مدیریت فراگیر بحران برخوردار نبوده و سالیانه تعداد زیادی از ساکنان نواحی روستایی کشور در اثر سوانح طبیعی و غیر طبیعی دچار خسارات و تلفات جانی و مالی می‌شوند. بسیاری از این خسارات و تلفات با برنامه‌ریزی و صرف هزینه‌های اندک قابل پیشگیری می‌باشند. متاسفانه تلاش‌های برنامه‌ریزی شده کمتری در این خصوص در مناطق روستایی کشور صورت گرفته است. بسیاری از تلاش‌های صورت گرفته عمدتاً بعد از وقوع سوانح بوده و از بیرون برای ساکنان و نه لزوماً با مشارکت خود آنها صورت گرفته است. لذا مقاله حاضر در پی پاسخ گویی به این سوالات است که شایع ترین بحران های مشاهده شده در نواحی روستایی کشور کدام ها هستند وکدام موانع و محدودیت ها در رابطه با مدیریت بحران در نواحی روستایی وجود دارد ؟ هدف اصلی این مقاله از طرح سوالات فوق شناخت این موانع و ارایه چارچوبی برای رفع نارسایی مدیریت و برنامه‌ریزی بحران و سوانح در مناطق روستایی کشوراست. روش تحقیق در این کار پژوهشی توصیفی- تحلیلی می باشد که منابع لازم برای آن به روش مطالعه ی کتابخانه ای و اسنادی فراهم آمده است، با توجه به این کار تحقیقی می توان موانع و محدودیت های مدیریت بحران در نواحی روستایی را به دو دسته عوامل کلی داخل و خارج از روستاها تقسیم کرد؛ در داخل روستا موانع ناشی از عدم مشارکت اهالی و در خارج از روستا می توان به موانع ناشی از موازی کاری و عدم برنامه ریزی بهنگام توسط مسوولین ذیربط اشاره کرد.

حادثه، بحران، مدیریت بحران، نواحی روستایی