زهرا سلمانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین، قزوین، ایران
کیانوش ناصرالمعمار - استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین، قزوین، ایران

دوران کودکی یکی از دوره های سنی مهم است و بسیاری از ویژگی های رفتاری تحت تاثیر تجربیات سال های اول زندگی است. در این دوران محیط در عمل و یادگیری طی عمل نقشی محوری دارد. چرا که کودکان در جریان حضور در فضای عمومی و همراهی با همسالان خود بسیاری از مقتضیات زندگی مانند رفتارهای اجتماعی را می آموزند. بنابراین ضرورت ایجاد محیط های مخصوص آنان امری بدیهی تلقی میگردد. هدف از مقاله حاضر، ایجاد احساس تعلق به مکان در کودکان و در نتیجه ارتقای تعاملات اجتماعی آنها میباشد. روش تحقیق این پژوهش بنا به ماهیت، موضوع و اهدافی که برای آن در نظر گرفته شده است، از نوع توصیفی- تحلیلی و کیفی میباشد.با توجه به بررسی های بعمل آمده، مشاهده میشود وجود عوامل کالبدی و فعالیتی مناسب به عنوان عوامل اصلی پشتیبانی کننده حضور و ماندگاری کودکان در فضا و در نهایت امکان برخوردهای رودرو افزایش یافته و تعاملات اجتماعی شکل میگیرد.

کودک، حس تعلق به مکان، تعاملات اجتماعی، فضاهای فرهنگی