یوسف ادیب - استاد گروه علوم تربیتی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
مهتاب علوی - دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی، دانشگاه تبریز، ایران

در دنیایی که علم بشر نه هر صدسال، بلکه هر پنج سال، یک گسترش و جهش بسیار خیره کننده را شاهد است نمیتوان با قالبهای سنتی به استقبال دانش نو رفت. امروزه استفاده از تکنولوژی، جزو لاینفک زندگی اکثریت قریب به اتفاق جوامع بشری میباشد. مطمئنا این تکنولوژی که خود محصول گسترش دانش بشر بوده است نمیتواند در انتقال دانش سهیم نباشد. ازاینرو در شرایط فعلی که تمام دنیا تحت تاثیر گسترش و شیوع فزاینده ویروس کرونا قرارگرفته، نهاد آموزش وپرورش نیز به عنوان نهادی حیاتی و فراگیر در سطوح مختلف جامعه با مجازی کردن فرایندهای آموز شی خود، در جهت مقابله با گ سترش ویروس کرونا گامهای ا سا سی بردا شتهاست.آموزش مجازی همان استفاده از اینترنت برای یادگیری است که از طریق ارتباط اینترنتی و مرورگر وب در هر زمان یا مکانی میتوان به این مقصود دستیافت (پهلوانی، .(۱۳۸۷ بهعبارتدیگر این نوع آموزشها، بهصورت رودررو و چهره به چهره و در زمان و مکان واحد انجام نمیشود، بلکه آموزش، شکل مجازی دارد، شاگرد و معلم از یکدیگر جدا بوده و مدرس محتوای درس را از طریق نرم افزار مدیریت دروس، منابع چندرسانه ای، اینترنت، ویدئوکنفرانس و مانند آن فراهم میکند. فراگیرندگان محتوا را از این طریق دریافت میکنند و به کمک این فناوری با مدرس ارتباط برقرار میکنند ( صوفیه، .(۱۳۸۹ ازاینرو آموزش مجازی، به هر نوع دوره و آموز شی اطلاق میشود که به شکلی غیر از روشهای سنتی چهره به چهره انجام گیرد (سانابریا، چاوز و گومززرامونو .(۲۰۱۸