ارتباط گرایی: یک نظریه ایده آل برای مدارس ایران در عصر پساکرونا

اکنون انسانها در محیطی زندگی میکنند که به واسطه فناوری، پیچیده و درهم تنیده شده است؛ اما این میزان از پیچیدگی و ارتباط با فناوری تا چه اندازه وارد سیستم آموزشی کشور شده است؟ یکی از فواید کرونا در جوامعی مانند ایران ورود اجباری آموزش مجازی به کل سیستم مدارس کشور بوده است. اکنون که در آستانه بازگشایی مدارس هستیم، آیا قابلتصور است که به همان آموزش سنتی که مواد درسی به صورت متنی و چاپی ارائه میشد برگردیم؟ دانش آموزان امروز نسبت به نسل قبلی خود بسیار متفاوت هستند و حتی قبل از کرونا هم کلاسهای سنتی نیازهای آنها را برآورده نمیکرد. حال که دانش آموزان در معرض آموزش آنلاین قرار گرفته اند، نیاز به یک رویکرد جدید بیشازپیش احساس میشود. جداسازی نسل عصر دیجیتال از فضای مجازی بسیار دشوارتر از قبل به نظر میرسد، آن هم حالا که آنها یادگیری با استفاده از تلفن همراه، تبلت، لپتاپ و سیستمهای مدیریت یادگیری۲ تجربه کرده اند. اکنون به یک دیدگاه مدرن نیاز است که دانش آموز پسا کرونا را به دنیای مدرن پیوند دهد و به او بیاموزد که چطور در این دنیای دیجیتال زندگی کند. درنتیجه این مقاله امکان اجرای یک نظریه جدید در عصر دیجیتال به نام ارتباط گرایی۳ را بررسی میکند که میتواند خلا بین نیازهای دانش آموزان و روشهای سنتی مدارس ایران را پر کند.ارتباط گرایی در سال ۲۰۰۵، سیمنز۴ ارتباط گرایی را به عنوان یک نظریه برای عصر دیجیتال معرفی کرد. سیمنز (۲۰۰۵) بیان میکند که فرایند یادگیری درمحیطی بینظم و پیچیده اتفاق میافتد. علاوه بر آن، سیمنز (۲۰۰۸) یادگیری را جریانی شبکه بندی شده توصیف میکند که تنوع شبکه و قدرت پیوندهای موجود در شبکه از مهمترین عوامل آن محسوب می شوند در این مقاله هشت ا صل نظریه ارتباط گرایی که سیمنز در سال ۲۰۰۵ مطرح کرده است، بررسی خواهد شد.