حسینعلی قجری - استادیار گروه جامعه شناسی، دانشگاه پیام نور، دانشکده علوم اجتماعی، تهران، ایران.
نوید دهقانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت رسانه ،واحد تهران غرب ،دانشگاه پیام نور، تهران ،ایران.

افکار عمومی یک نیروی سیاسی است که در قانون اساسی هیچ کشوری پیش بینی نشده است اما می توان نقش بسزایی در مشروعیت بخشی ایفا کند. با شناخت الگوی حاکم بر افکار عمومی یک جامعه می توان رفتارهای مردم آن جامعه را در آینده و در حوادث گوناگون پیش بینی کرد هرچند افکار عمومی از دیرباز مورد توجه حکومت ها و ملت ها بوده اما با وجود آمدن رسانه ها و به خصوص توسعه روز افزون آنها ، نقطه عطفی در ظهور ، گسترش و توجه بیش از پیش به مقوله افکار عمومی ایجاد گردید . در پیدایش افکار عمومی هاله ای از ابهام وجود دارد و همین امر سوالاتی را در اذهان دانشمندان علوم سیاسی و ارتباط ایجاد کرده از جمله این که شرایط لازم و عوامل موثر بر شکل گیری افکار عمومی کدامند که این مقاله سعی دارد به روش اسنادی زمان پاسخگویی به این سوالات بعضی از مهمترین این عوامل را تبیین کند.تهییج افکار عمومی، نشانگر نگرش هایی است که بیشی از عامه مردم به آن پای بندند و نسبت به آن واکن نشان می دهند؛ این نگرش ها در موارد بسیاری به توافقات و اشتراکاتی منجر می شود که سازمان ها، گروه ها، دولت ها و مردم را به اقدامات موثر و گسترده ای رهنمون می سازد. رسانه ها سه کارکرد بر افکار عمومی دارند: ۱-عرضه اطلاعات مربوط به موضوعات از طریق پخش اخبار. ۲-انتقال دامنه وسیعی از پیام ها از مقامات حکومتی و سیاستمداران به مردم. ۳-مورد بحث و بررسی قراردادن موضوعات. عوامل زیادی در شکل گیری افکار عمومی موثر است که پرداختن به آن مقوله توسط رهبران فکری از مهمترین آنهاست مفهوم افکار عمومی در گذر زمان دستخوش دگرگونی های عظیمی شده و بر حسب نیازها و شرایط ویژه تغییر و تفسیر خاصی از آن به عمل آمده است در گذشته های دور و در مفهوم سنتی افکار عمومی در سطح خرد ، چیزی معادل اراده احساسات و عقاید قومی و در سطح کلان در برگیرنده روح محض باورهای دینی و تعصب ملی در تبادل مسوولیت های خاص تصور می شده اما امروز افکار عمومی را ضمیر باطنی و پنهانی یک ملت و ظهور آن را بازتاب طبیعی اکثریت جامعه در برابر پیام ها و رویدادهایی که برای آنها جنبه حیاتی دارند می دانند.

افکار عمومی، رسانه ها، ، مردم، باورهای دینی