افسانه خسروی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، بیوشیمی و متابولیسم ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد
مهرداد فتحی - دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران (نویسنده مسئول)
مهتاب معظمی - دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
محمد مسافری ضیاالدینی - استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

مقدمه: مقاومت به انسولین (IR) از مهمترین عوامل ایجادکننده اختلالات کبدی مشخص شده و با کاهش بیان گیرنده فعال شده با تکثیر پرواکسیزوم آلفا (PPAR-α) ، افزایش بیان پروتئین متصل شونده به عنصر تنظیمی استرول (SREBP-۱C) و پروتئین متصل شونده به عنصر پاسخ دهنده کربوهیدرات (ChREBP)کبدی همراه است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر سطوح پروتئین های PPAR-α ، SREBP-۱C و ChREBP موش های دیابتی نوع دو می باشد.روش کار: در این مطالعه تجربی ، ۲۷ سر موش نر ویستار، به صورت تصادفی به سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و دیابتی تمرین تقسیم شدند. تمرینات هوازی با شدت متوسط و پیش رونده به مدت ۸ هفته و هر هفته پنج جلسه روی تردمیل انجام شد. پس از هشت هفته تمرین، میزان بیان پروتئینPPAR-α ، SREBP-۱cو ChREBP در بافت کبد به روش الایزا و میزانIR با استفاده از فرمول HOMA-IR اندازه گیری شد. برای مقایسه بین گروه ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد و داده ها در سطح ۰۵/۰ p< آزمایش شدند.نتایج: نتایج آزمون تعقیبی کاهش معنادار IR در بین گروه تمربن در مقابسه با گروه دیابت کنترل را نشان داد(۰۰۵/۰ p<). بین گروه ها تغییر معتاداری در سطح پروتئین های PPAR-α ، SREBP-۱C و ChREBP مشاهده شد(۰۰۵/۰ p<).نتیجه گیری: تمرینات هوازی به مدت هشت هفته منجر به بهبود مقاومت به انسولین در موش های دیابتی توع دو شد. تفاوت معتاداری در بیان پروتئین های کبدی در بین گروه ها مشاهده شد.

تمرین هوازی, دیابت نوع دو, PPAR-α, SREBP-۱C, CHREBP