موسی یعقوبی زاده - Dept of Biology, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
لیلا پیشکار - Dept of Biology, Islamshahr Branch, Islamic Azad University, Islamshahr, Iran
غلام بساطی - Dept of Clinical Biochemistry, Faculty of Medicine, Ilam University of Medical Sciences, Ilam, Iran

مقدمه: بر اساس مطالعات موجود، افزایش میزان آنتی ژن کارسینوامبریونیک (CEA) با پیشرفت سرطان کولورکتال همراه است و به عنوان یک عامل تشخیصی حساس برای CRC در نظر گرفته می شود و از سوی دیگر، اخیرا به نقش گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی­زوم (PPARs) در سرطان کولورکتال توجه شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه میان میزان بیان PPARs با CEA در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال است. مواد و روش ها: در این مطالعه، تعداد ۱۰۰ نمونه بافت توموری اولیه به همراه نمونه بافت سالم مجاور آن و نیز نمونه سرمی بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، از بانک تومور انستیتو کانسر تهران تهیه شد. میزان بیان PPARs در نمونه های بافتی و میزان CEA در نمونه های سرمی بیماران و نیز ارتباط میان این مارکرها ارزیابی گردید. یافته ها: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که میزان بیان PPARs و نیز میزان سرمی CEA در سرطان کولورکتال به طور معنا داری افزایش می یابد (P<۰.۰۱). اگرچه میزان این مارکرها در بیماران با پیشرفت و گسترش بیماری ارتباط معنی داری نشان داد (P<۰.۰۱)؛ اما ارتباط معنا داری میان میزان بیان PPARs و میزان سرمی CEA در این بیماران دیده نشد (P>۰.۰۵). بحث و نتیجه گیری: مطالعه کنونی نشان داد که میزان بیان PPARs و نیز میزان سرمیCEA  با پیشرفت و گسترش بیماری مرتبط است؛ اما ارتباط معنی داری میان میزان بیان PPARs و میزان سرمیCEA  در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال وجود ندارد.

Carcinoembryonic antigen, Colorectal cancer, Peroxisome proliferator receptors, آنتی ژن کارسینوامبریونیک (CEA), سرطان کولورکتال, گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زوم