اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود صمیمیت عاطفی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود صمیمیت عاطفی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی مورد مطالعه در این پژوهش شامل کلیه زنان آسیب دیده از خشونت خانگی شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود که به روش نمونه گیری در دسترس۳۰ نفر از آنها، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت یکماه، برنامه طرحواره درمانی را در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای به صورت گروهی دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از مقیاس و پرسشنامه گرایش به روابط خارج از ازدواج )شیردل، )۱۳۸۵ و صمیمیت عاطفی زناشویی ۲۰۰۲(minq) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. بهمنظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. بافته ها نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای صمیمیت عاطفی و گرایش به روابط فرازناشویی، تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به یافته های حاص از پژوهش میتوان اظهار کرد که طرحواره درمانی باعث افزایش صمیمیت عاطفی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی شده است. بنابراین، طرحواره درمانی میتواند به عنوان شیوه مناسبی در جهت بهبود تعارضات و مشکلات عاطفی زوجین در نظر گرفته شود.

Keywords:

طرحواره درمانی , صمیمیت عاطفی , روابط فرازناشویی , خشونت خانگی