منا ابراهیمی - ارشدمشاوره خانواده دانشگاه آزاد خمین

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی زنان دارای روابط فرازناشویی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی مورد مطالعه در این پژوهش شامل کلیه زنانی که درگیر روابط فرازناشویی با فرد دیگری پیداکرده بودند است که درسال۱۴۰۰درشهر تهران انجام گرفت که به روش نمونه گیری در دسترس۳۰ نفر از آنها، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند. گروه آزمایش به مدت یک ماه، برنامه روان درمانی مثبت نگر را در۱۰جلسه ۶۰ دقیقه ای به صورت گروهی دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از مقیاس و پرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو-۲۰ )بگبی و همکاران، )۱۹۹۴و پرسشنامه گرایش به روابط خارج از ازدواج )شیردل، )۱۳۸۵ در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. بافته ها نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای ناگویی هیجانی، تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به یافته های حاضر از پژوهش میتوان اظهار کرد که روان درمانی مثبت نگر باعث کاهش ناگویی هیجانی زنان دارای روابط فرازناشویی شده است. بنابراین، روان درمانی مثبت نگر میتواند به عنوان شیوه مناسبی در جهت بهبود تعارضات و کاهش ناگویی هیجانی زنان دارای روابط خارج از خانواده در نظر گرفته شود.

روان درمانی مثبت نگر، روابط فرازناشویی، ناگویی هیجانی