اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر بهبود رضایت زناشویی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی رفتاری بر بهبود رضایت زناشویی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی مورد مطالعه در این پژوهش شامل کلیه زنان آسیب دیده از خشونت خانگی شهر تهران در سال ۱۴۰۰بود که به روش نمونه گیری در دسترس۳۰ نفر از آنها، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند. گروه آزمایش بهمدت یکماه، برنامه زوج درمانی شناختی رفتاری را در ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای به صورت گروهی دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از مقیاس رضایت زناشویی انریچ )اولسون، )۱۹۸۹ و پرسشنامه گرایش به روابط خارج از ازدواج )شیردل، )۱۳۸۵ در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. بهمنظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. بافته ها نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای رضایت زناشویی و گرایش به روابط فرازناشویی، تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به یافته های حاص از پژوهش میتوان اظهار کرد که زوج درمانی شناختی رفتاری باعث افزایش رضایت زناشویی و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان آسیب دیده از خشونت خانگی شده است. بنابراین، زوج درمانی شناختی رفتاری میتواند به عنوان شیوه مناسبی در جهت بهبود تعارضات و مشکلات جنسی،عاطفی زوجین در نظر گرفته شود.

Keywords:

زوج درمانی شناختی رفتاری , رضایت زناشویی , روابط فرازناشویی , خشونت خانگی