اعظم نوری - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی دانشگاه آزاداسلامی واحد رودهن،ایرا ن

مقدمه: اختلال شخصیت۱ یک بیماری شایع و مزمن است که شیوع آن بین ۱۵-۱۰ درصد جمعیت عمومی تخمین زده می شود)انجمن روانپزشکی امریکا،.)۲۰۰۰هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی- تحلیلی بر اجتناب تجربه ای بیماران مبتلابه اختلال شخصیت بود.روش: این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه بیماران مبتلابه اختلال شخصیت شامل سه کلاستر مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر تهران در سال ۱۴۰۱بودند که از بین آنها ۳۰ نفر به صورت نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵نفر و کنترل ۱۵نفر گمارده شدند. گروه آزمایش، تحت گروه درمانی شناختی - تحلیلی به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای در هرهفته دو جلسه قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه اجتناب تجربه ای استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و گروه کنترل در متغیر اجتناب تجربهای، تفاوت معناداری وجود داشت.نتیجه گیری: درمان شناختی - تحلیلی بر بهبود وکاهش اجتناب تجربهای بیماران مبتلابه اختلال شخصیت موثر بود. با توجه به نتایج این پژوهش، پیشنهاد میشود تا روانشناسان و روان درمانگران از این درمان به عنوان مداخلهای اثربخش در جهت کاهش مشکلات روانشناختی بیماران مبتلابه اختلال شخصیت بهره ببرند.

درمان شناختی-تحلیلی،اجتناب تجربه ای،اختلال شخصیت